Strak in verpleegkunde pak?

Hoi hoi mensen van het goede leven,
Het is weer weekend!! Dus weer tijd voor een verhaaltje. Deze week heb ik op de female ward gewerkt. Ik ga even een samenvatting maken van maandag tot en met vrijdag, want het waren eigenlijk normale werkdagen. Tenzij jullie hier anders over denken, dan hoor ik het wel;)
Afgelopen week met leuke verpleegkundigen gewerkt. 1 vrouw is een schat van een mens! Ze zegt dat ik haar first born ben. My doughter dit, my doughter dat, my doughter zus, my doughter zo We willen proberen haar naar Nederland te krijgen samen met een andere verpleegkundige. Of het gaat lukken is natuurlijk altijd maar de vraag. We hebben gezegd dat we haar wel willen sponseren, ze was helemaal blij!!! Zou wel echt super super gaaf zijn om aan verpleegkundigen van hier te laten zien hoe we in Nederland wonen en werken. Haar eerst volgende vakantie gaat ze proberen een visum te regelenTijdens de 2e vakantie wil ze deze kant op komen!
De andere verpleegkunde is net een non uit sister act. Geweldig mens, altijd vrolijk. Ze is voor 3 maanden in Duitsland geweest. Elke ochtend groet ze ons: gutenmorgen!!! Maandag gingen we heel de tijd in het Duits praten. Hilarisch.
Nog weer aan andere verpleegkundige waarmee je ook ontzettend veel kan lachen ging me uitleggen hoe je een infuus prikt. Erg leuk, bij hem krijg je meteen de hele anatomie erbij Met hem later nog een opname gedaan van een masai gedaan. ‘She is shooting’. Ik snapte niet wat hij bedoelde? Toen ik enige vreemde geuren rook begreep ik wat hij bedoelde. Acute diarrhoea disease…
Dinsdag hebben we Arne zijn verjaardag gevierd. Na de overdracht zaten we om 8:00 ’s ochtends aan de koffie met home made chocolade cake. Nadat ook Arne zijn verjaardagskip gevangen had ben ik weer naar de afdeling gegaan. De ronde gedaan met de arts. 1 masai vrouw had zo’n schattig kindje van een paar maanden oud, echt een schatje. Ik weet waar mijn hart ligt!! Hier later meer over
Op dinsdag is altijd special round, dus om 11:00 waren we al klaar met de ronde. Om 11:30 hadden we de ontslagen de deur uit gewerkt. De verpleegkundige nodigde me uit om samen thee te drinken in de kantine. Ik voelde me toch enigszins bezwaard, omdat ik geen geld mee had. Geen probleem zei ze, kom!!! Samen thee gedronken en Andazi gegeten.
Natuurlijk heb ik naast alle gezelligheid ook wel nuttige dingen gedaan deze week! Artsen visite, bloed afnemen, blood slides, been van patiënt in tractie leggen, observaties, opnames, ontslagen, medicijnen delen, injecties klaarmaken en geven, wonden verzorgen, verpleegkundige waarschuwen als een relative buiten het bezoekuur de afdeling betreedt, kippen en honden wegjagen die ook maar 1 stap binnen de afdeling durven te zetten, aangezien de piek van malaria aan het einde van het regenseizoen is veel infusen met kinine klaargemaakt en gegeven, naar de apotheek lopen om medicijnen en materialen te verzamelen, naar het lab lopen om bloeduitslagen op te halen en naar de CTC (counseling & medicatie bij HIV/ Aids) om dingen te regelen voor patiënten. De verpleegkundigen hadden deze week elke middag scholing over HIV/ Aids. Daar zat ik dan met mijn goede gedrag alleen op een afdeling van 14-15u met +/- 20 patiënten. Wat als er nu relatives op de afdeling komen? Met mijn Kiswahili krijg ik ze niet van de afdeling af. Het gevolg. Ik had een patiënt opgenomen met dysentry. De relative ging vrolijk bij de patiënt op bed liggen en slapen. Ik dacht boeie, zolang diegene niks doet Een uur later komt de arts on call om te vragen of er nog specials zijn. He!! Op bed 18 wie is de patiënt?! Uuh die met de groene kitenge Binnen 5 minuten was de relative de deur uit gewerkt!!
Paar bijzondere casuïstiek gezien deze week op de afdeling. Meisje van 17 met waarschijnlijk psychische stoornis. Ze zei bijvoorbeeld dat ze uit haar oren praatte. Ze at de gehele dag aan 1 stuk door, de moeder kon er bijna geen eten tegen aanslepen. Als ik haar bloeddruk wilde meten of bloed wilde afnemen weigerde ze als ik eenmaal bezig was gaf ze geen kick meer. Bij ontslag moest ze van haar moeder gedag tegen mij zeggen. In 1x stond ze voor me, asanta sana badaaye. En weg was ze!
Nog een andere jongen van een jaar of 12. Zijn arm was gebroken en gezet en gegipst op de minor teatre. Hij lag op de female ward om bij te komen van het roesje. Op een gegeven moment ging hij recht op in bed zitten. Hij keek me een kwartier lang kaarsrecht aan met een blik van zie ik nou echt een blanke zitten of heb ik last van de ketamine?
Op de afdeling ligt al een paar maanden een vrouw die HIV/ Aids besmet is. Haar oma komt nog wel op bezoek, maar de rest van de familie heeft haar verstoten. Daarnaast kan ze niet meer lopen. In het ziekenhuis is ze flink opgeknapt en zou ze dus eigenlijk naar huis toe kunnen, alleen thuis zijn er allemaal problemen. Ze was helemaal in tranen, wat moet ik nu doen? Ik had het zo met haar te doen. Ik probeerde me te verplaatsen in haar situatie. Als het even kon was ik naast haar gaan zitten en mee gaan huilen. Het is toch vreselijk als je afhankelijk bent van anderen, maar niemand die je wil of kan helpen. De arts vertelde dat hij een motor van het ziekenhuis kan gebruiken om thuis bij haar langs te gaan. Maar ze heeft ook geld nodig voor eten en drinken. De medicatie krijgt ze van de CTC. Geen idee om hoe veel geld het gaat.. Ik heb gezegd dat ik bereid ben om haar te supporten. Toen ik die woorden uit mijn mond gefloept had kreeg ik overal kippenvel…
Het is echt triest hoe veel patiënten ik deze week voorbij heb zien komen die positief getest zijn. Ik denk rond de 10. Vanuit de GGD Groningen gaan we nog bezig met een project over HIV/ Aids. Hopelijk kunnen we er met zijn allen wat aan doen om nog meer verspreiding te voorkomen!!!
Met alle verpleegkundigen was het een gezellige week op de female ward. Weer veel gezien en geleerd. Maar aangezien er op de maternity voor mij toch het meeste te beleven is ga ik vanaf maandag voor 4 weken terug naar de baby’s!!
De tijd ging ook deze week ontzettend snel. Het is zelfs moeilijk te beschrijven hoe snel. De afgelopen weken hadden we veel uitstapjes gemaakt en dus veel vrije dagen gehad. Voor ik het doorhad zaten de 5 werkdagen er alweer op. Morgen begint gewoon al de 13e week hier in Tanzania.
Goed tot slot het verhaal over waar jullie mijn hart kunnen vinden. Waar denken jullie? Waar vinden jullie mij tussen passen? Ik zeg de baby’s!!!! Na de zomervakantie begin in met mijn specialisatie critical care. Voor de praktijk variant zijn 14 stage plaatsen. Ik zie het eigenlijk niet echt zitten om een jaar op school te zitten, omdat ik ook nog mijn onderzoek heb. Ook is het de laatste kans om stage te kunnen lopen. Verpleegkunde is zo breed, dus hoe meer stages hoe beter ik erachter kan komen wat ik echt leuk vind. Kort om, ik ga het dus proberen!! Ik ga solliciteren voor een stageplaats op de neonatologie.
Vandaag zijn we thuis gebleven. We zijn bezig geweest met school. Mama Maryam scharrelde wat door het huis heen om schoon te maken. Mama Maryam vroeg ook nog wat ze voor ons kon koken. Ze had het over aardappels en mchicha (soort spinazie). Het klonk ons wel lekker, dus vroegen we of ze dat wilde maken. Toen moest ze heel hard lachen, patiënten eten dit!!!! Toch hebben we het besteld. Toen we in de pan keken leek het verdacht veel op stamppot rauwe andijvie. Het smaakte ook nog zo!! Haha!
Na een dag thuis gezeten te hebben wilden we er wel even uit. In het dorp is niks te beleven en in het donker wil ik er niet rondhangen. We gingen maar even een rondje in het ziekenhuis maken. Gingen o.a. naar de kinderafdeling aan kindjes ballonnen geven. We begonnen bij 2 masai vrouwen die met hun kindjes buiten zaten. Volgens mij hadden ze nog nooit een ballon gezien, want ze lagen helemaal slap van het lachen. Later zijn we de afdeling opgelopen. Daar stond een klein meisje, toen ze ons zag aankomen verstijfde ze 5 seconden en later rende ze huilend weg. Sommige kindjes worden helemaal vrolijk als ze een blanke zien en sommige kruipen huilend tegen hun moeder aan uit angst voor ons.
Vanavond kwam een verpleegkundige even bij ons langs om te vertellen dat ze ons voor morgen uitnodigt om 15:00uur in Madizini. De geruchten gaan rond dat er een bruiloft is dus we zijn heel benieuwd!
De twee co- assistenten hebben een schema gemaakt voor het trainen van hun arm en buikspieren. Wij stoere en sterke meiden doen ook om de dag braaf mee. Eerst opdrukken (hiervoor pas ik, ik kom niet eens 1x om hoog), gevolg door de buikspieren en Thessa en ik eindigen altijd met de beenspieren. We lijken dan net 2 van die tel sel vrouwtjes! Alle lekkernijen uit het pakketje zijn op. Dus mensen bereid jullie voor ik kom terug met een 6-pack. Whahaha!!!
Tot volgende week!!!
Busu kweka Kirsten