Schattigheid kent geen tijd

Dag mensen van het goede leven,

Hoe gaat het daar in Nederland? Hier gaat alles goed goed goed. Nog maar 3 weekjes werken. Waar blijft de tijd toch?

Zondag middag waren we uitgenodigd door een verpleegkundige. De ouders, broers, zussen echtgenoot. Iedereen was zo blij dat wij langs kwamen. Erg gezellig. Daarna snel naar huis want ’s avonds was het bruiloftsfeest! Met een busje, vol met ziekenhuis personeel, naar de kantine van de Mtibwa Sugar Estates gereden. Ik voelde me toch behoorlijk een buitenstaander. Iedereen had vrolijke kleren aan. Geel, oranje, blauw alle kleuren van de regenboog!! En daar zat Kirsten van Beek in haar zwarte jurkje, donker blauw shirt en legging als of ik naar een begrafenis ging. In Nederland heb ik alleen een bruiloft gezien toen ik een pukkie was, maar ik kan wel zeggen dat het hier in Tanzania anders gaat dan in Nederland. De bruid doet haar best om niet te lachen en de bruidegom kijkt trots. Naast het kersverse bruidspaar wijken een vrouw en een man geen seconde van hun zijde. Ik dacht dat het zijn broer was en haar zus! Zij kusten steeds met elkaar & het bruidspaar niet. Hier klopt volgens mij iets niet? De bruid en bruidegom horen toch elkaar te kussen? Nou fijn na alle dansjes, cadeaus geven, trouwtaart, proosten enzovoorts kregen we om 23:00 ’ s avonds een dik bord eten. Tonnetje rond ging ik verder met staren naar het kersverse bruidspaar. Nog steeds zoenden die andere mensen wel met elkaar als er iets speciaals gebeurd was, maar het bruidspaar niet. Nadat de hele zaal cadeaus gegeven had: borden, pannen, 10.000 kanga’s en geld kon er gedanst worden. Daarna was het feest ook al snel afgelopen. Rond 1:00 stonden we buiten te wachten op ons busje. Daar stond ik nog even met de man van het lab te praten. Ik ging maar gewoon vragen waarom de ene 2 wel zoenden en het bruidspaar niet? Blijkt dat die broer v/d bruidegom zijn broer niet is, maar een vriend. En de zus v/d bruid een vriendin is. En die twee zijn al getrouwd!!!!

Na een korte nacht slapen was het dan zover. De eerste volledige dag op de maternity sinds 5 weken. Ik voelde me er meteen weer helemaal thuis tussen de pasgeboren kindjes. Op de maternity lagen maar 11 patiënten. Zo leeg heb de afdeling nog nooit gezien. Op de labour ward lag 1 patiënt. Vanwege foetal distress en obstructed labour werd het een keizersnee. Omdat Karin de reanimatie expert is van de kinderen hebben we haar gebeld voor assistentie. Gelukkig kwam het jongetje al snel op gang. Omdat het toch rustig was op de afdeling vandaag heb ik denk ik bijna 3 uur naar die baby staan kijken. Hij lag zo te sabbelen, te zuigen op zoek naar melk en te friemelen met zijn handjes. Echt een schatje!!! ’s Middags Met Arne (co-assistent) echo’s gemaakt. Arne ging mij leren hoe je op de echo het hoofdje, hartje, rompje, voetjes en geslacht kan zien. Heel erg leuk om te doen. In Nederland zal dit hem waarschijnlijk nooit meer gaan worden, dus nu moet ik er nog maar van genieten!

Dinsdag ochtend begon de dag met een keizersnee. Thessa en ik gingen mee als ‘midwives’. Waarschijnlijk omdat de moeder diabetes heeft was het kindje echt groot!! Ik gokte op 4.1 kg en verrek het was nog echt zo ook! Een lekker schattig dikkerdje. Terug gekomen op de afdeling lag er een vrouw te puffen. Ja hoor daar komt het hoofdje al. Een meisje is geboren van 2.65 KG. Op de afdeling was een nieuwe verpleegkundige, die volgens mij nog niet heel veel ervaring had met een nageboorte. Ze liep wat te klungelen, ik vroeg of ik haar kon helpen. Ja graag zei ze. Ik ging haar leren hoe een nageboorte in zijn werk gaat en hoe je de placenta er compleet uit kan krijgen. Apart maar stiekem gaf het ook wel een kick!
Arne was bezig met een echo. Of het kindje heeft geen hoofd of ik kan hem niet vinden. ‘Aah daar is het hoofd al’. Haha. Een jongetje van 2.22 kg is geboren!

Ook woensdag begon met een keizersnee waarbij Thessa en ik weer mee gingen als ‘midwives’. Een vrouw met pre- eclampsie en obstructed labour, dus het kindje moest er zo snel mogelijk uit. Een meisje is geboren van 3.5 kg. Bij het wegen poepte het kindje een volle straal meconium in mijn handschoen, lekker warm? Rond een uur of 12:00 kwam er een vrouw zowat binnen gekropen op de afdeling. Ze was sinds 4:00 vanochtend aan het persen. Ze probeerde thuis, met behulp van een relative, te bevallen. Het kind ging nooit door het bekken passen, dus het werd een keizersnee. Het kindje kwam moeilijk om gang. Het kindje een uur lang beademd en nog kort gereanimeerd toen het hartje stopte. Ook dit was toch wel weer een raar moment van besef. Dat je daar als student verpleegkundige op de OK een pasgeboren kindje staat de beademen en reanimeren. Thessa is met het kindje naar de afdeling gerend en daar verder gegaan met beademen. Toen ik aankwam op de afdeling zag ik dat het kindje in de ‘couveuze’ lag met een neusbrilletje (zuurstof) en enigszins zelfstandig ademde. Omdat het kindje al sinds 4:00 klem zat zag het er niet heel hoop vol uit. Toen ik hem ging wegen hing hij slap in mijn handen. Helaas is het jongetje om 23:00 uur ‘s avonds overleden. We hebben gedaan wat we konden doen.

Donderdag was een rustige dag op de afdeling. Er lagen twee vrouwen de labour ward. Elke half uur heb ik de harttonen beluisterd en om de 4 uur gekeken hoeveel cm ontsluiting ze hadden. Bij 1 van deze 2 vrouwen heb ik de bevalling net misgelopen. Zij lag te puffen, ik zat een broodje te eten en een kopje thee te drinken. Steeds meer mensen ontdekken mijn ‘schattigheid’. Baby, baby doll, pretty, so quite, baby wangetjes waar je zo lekker in kan knijpen. Ik heb alles al voorbij horen komen. Ik denk dat ik mezelf maar een keer in kanga's ga rollen en in de 'couveuze' ga liggen
We hadden 1 van de artsen gevraagd of die ons kon helpen met ons project over (pre) eclampsie. Om 14:00 konden we naar haar huis komen. Het nonnenhuis. We werden ontvangen in een huiskamertje, heel gezellig en knus. Ik moest mijn naam opschrijven in het questbook. Voordat we tot de zaken kwamen moest er eerst koffie gedronken worden en andazi gegeten worden.

Vrijdag ochtend gaf Karin een presentatie over het reanimeren van kindjes. Ze kon er niet meer onderuit want iedereen had ontdekt dat Karin hierin de expert is!! Donderdag avond had ik al even geholpen om de presentatie op het bord te schrijven. Vrijdag ging ik nog even helpen bij als je met z'n 2en hoe je dan een kindje kan reanimeren. Ik heb er veel van geleerd, want ook ik wist niet hoe je dit moest doen.
Vrijdag lag er een vrouw op de afdeling. Ik vertrouwde het niet, dus ik ging op onderzoek uit. Bleek dat de vrouw sinds gister 14:00 uur 5cm ontsluiting had. Ik was toch stiekem wel een beetje trots dat ik op onderzoek uitgegaan was, want een vaginale bevalling ging het niet worden. Bij PVE voelde ik +/- 5 cm ontsluiting en een heel klein stukje van het hoofdje. Obstructed labour. Op de OK ging alles goed, een gezond meisje is geboren!
Eenmaal terug op de afdeling hoorden we dat er nog een patiënt klaar lag voor een keizersnee. Het vorige kindje was ook d.m.v. keizersnee geboren. Een uur geleden had ze 5 cm ontsluiting. Ze begon nu toch wel harder te puffen, 7 cm ontsluiting. 15 minuten kwam het hoofdje er ook al uit. De schoudertjes kwamen er iets moeilijker uit. Niet gek want dit lekkere dikke jongetje woog 3.9 KG. Even daarna kwamen Karin en een verpleegkundige van de female ward met een vrouw die 6 maanden zwanger was. De bevalling was niet meer tegen te houden. Een tweeling is geboren. Een jongetje van 450 gram en een meisje van 400 gram. Het meisje werd geboren in de membranen die nog intact waren. Echt heel gaaf om te zien. Zo zit een kindje ook in de buik, zwemmend in het vruchtwater. Omdat de kindjes te vroeg geboren zijn hebben ze geen kans van leven. Heel verdrietig voor de moeder, ze wilde zo graag kindjes. Met mijn beste Kiswahili heb ik haar geprobeerd te troosten.
Later op de middag nog een kindje opgevangen bij een bevalling. Een meisje is geboren. Toen ik het kindje na de bevalling bij de moeder bracht vroeg ik of ze al een naam wist. Nee zei ze. Dus ik zei trots Kirsten!!! Na deze poging geef ik de hoop echt op een pasgeboren kindje naar mij te laten vernoemen: ik heb een te moeilijke naam.

Zaterdag ochtend begon de dag rustig. Thessa en de 2 co’s zijn naar Morogoro gegaan. Karin en ik zijn thuis gebleven zodat we met ons project bezig konden. Toen we even met de arts stonden te praten, van wie dit huis ook is, vertelde hij dat hij naar het ziekenhuis ging voor een voetamputatie. We vroegen of we mee mochten. Hamna shida: geen probleem. In Emmen heb ik alleen patiënten voor en na een amputatie gezien, nog nooit tijdens dus ik was wel heel nieuwsgierig. De voet werd geamputeerd i.v.m. diabetes. Het was een heel interessante OK. Je kon de pezen, bloedvaten en het bot goed zien. Het leek me wel vreselijk voor de patiënt. Je gaat naar de OK met 2 voeten, 2 uur later heb je nog maar 1 voet.
’s Middags zijn we vanaf een uur of 13:00 bezig geweest met ons project over pre- eclampsie. Rond een uur of 18:30 toen het donker werd, en de muggen ons opaten alsof ze een jaar geen eten gezien hadden, zijn we maar gestopt.

Na de zomervakantie ga ik de specialisatie critical care doen. Wanneer je een stageplaats wil moet je een motivatiebrief op sturen. Dat er maar 14 stageplaatsen zijn weerhoudt mij er niet van om het toch te proberen. Vrijdag middag heb ik mijn motivatiebrief voor afdeling neonatologie opgestuurd! Ik ben heel benieuwd. Mocht ik het toch niet worden, dan zit ik komend jaar op school. Dat zal toch wel even wennen worden denk ik na 1,5 jaar stage gelopen te hebben.

Tot volgende week!!!

Busu kweka