Sasa Pumsika

Dag allemaal,

Dat is even geleden dat ik een verhaaltje geplaatst heb. Ook de afgelopen twee weken denk ik zijn voorbij gevlogen. 2 weken terug hebben we maandags nog aan onze schoolopdrachten gewerkt. Dit was wel even stressen want er was geen stroom en onze accu’s van de laptop waren zo goed als leeg.. Dinsdag ochtend zijn we met 3 nonnen richting Morogoro gegaan. 1 Non ging verder naar Nairobi voor een conferentie. Samen met de 2 andere nonnen zijn we de hele dag op pad geweest in Morogoro. Op het busstation wilde 1 man wel met mij trouwen. De non zei ja ik geef mijn dochter natuurlijk niet zomaar weg daar moet wel wat tegen over staan. De man zijn 10 koeien. De non ging even nadenken… Nee! Haha! Omdat de auto van het ziekenhuis nog bij de garage stond moesten we wachten, dus moest er eerst maar even ‘ontbeten’ worden. Voor ons was dit meer een lunch gezien het soort eten, want gewoon brood hadden ze niet. Haha!
Na het ‘ontbijt’ zijn we bij een arts geweest die in de bergen woont rond om Morogoro. Hij moest een papier tekenen zodat we ons geld bij de bank konden ophalen zodat we spulletjes voor het ziekenhuis konden kopen. Nadat we bij de bank weg kwamen waren we klaar om naar Dar Es Salaam te gaan. Maar eerst moest er weer gegeten worden. Voor hun een lunch, voor ons avond eten want we kregen een bord warm eten;). Na de stevige lunch konden we eindelijk naar Dar Es Salaam. We hebben afscheid genomen van de andere non en zijn plankgas richting Dar Es Salaam gegaan. Omdat we wat vertraging hadden lukte het niet om vandaag nog naar de winkels te gaan. Na een goede nachtrust in het klooster kon het shoppen de volgende dag beginnen. We hebben episiotomie scharen, navelstreng scharen, bloeddrukmeters, stethoscopen, foetalscopen (harttonen beluisteren), beademingsmaskertjes, hechtscharen, bekkentjes en urineflessen. Volgens mij was dit het zo’n beetje. We hebben ontzettend leuke dagen gehad met de non en de driver. 1 iemand maakt een grap en de rest van de groep deed er nog even een schepje boven op. De non smste later dat ze het ook ontzettend leuk vond, maar dat ze blij was dat ze even rust had want haar ribben kast deed pijn van al dat lachen.

Vrijdag ochtend was het dan eindelijk zover. Rond 5:00uur opgestaan en in de taxi richting het vliegveld gegaan. Wel heel gek om weer die trip weer te maken. Ik kon me nog zo goed herinneren dat we 4 maanden geleden met 5 meiden en alle bagage opgepropt in de taxi zaten en eerste uurtjes door brachten in een totaal andere wereld. Elke keer dat de deur open ging keek ik of ik mam en Jaap al zag. De deur was al 30 keer open geweest, maar geen mam en Jaap. Oohje komt alles nou wel goed? Zitten ze niet nog in Cairo? Want mam smste dat ze voor Antwerpen bijna 2 uur in de file hadden gestaan. Gelukkig had het vliegtuig vertraging. Ik zat me de hele tijd te bedenken hoe ik zou reageren als ik mam weer zou zien? Tranen met tuiten of lachen of niks zeggen? Ik had geen idee. Eindelijk maar toch kwamen mam en Jaap dan door de deuren gelopen. Yes dacht ik daar zijn ze! Al heel gauw, denk na zo’n 10 seconden, voelde alles ook alweer heel normaal en vertrouwt en was het net of ik ze vorige week nog gezien had;). ’s Middags rond een uur of 11:30uur had ik mijn sollicitatie gesprek voor de specialisatie critical care. 1 van de eerste dingen die de docent zei dat er geen stage plaatsen zijn voor neonatologie. Hier baal ik heel erg van. In Afrika is voor mij bevestigd dat ik heel graag de baby kant op wil. Maaaar.. het is mijn laatste stage kans en laatste kans om nog praktijk ervaring op te doen. Dus knop en gaan met die banaan. Een uur na het gesprek kreeg ik een e-mail dat ik aangenomen ben!!! Joehoe!!! Nu maar afwachten op welke afdeling ik kom en welk ziekenhuis. Ben heel benieuwd.

Zaterdag zijn we met de boot naar kipepeo beach gegaan en hebben daar tot en met woensdag vertoefd. Omdat de lodge waar we heen wilden vol was hebben we eerst in een andere lodge gezeten. Hier waren een groep masai jongens onze bewakers. Dag en nacht liepen ze over het terrein heen, omdat buiten het terrein het niet veilig was vanwege berovingen. Met de masai hebben we heel leuke gesprekken gehad over hun cultuur en hun gewoontes. Maandag zijn mam, Jaap en ik naar de andere lodge gegaan. Het strand en de zee waren prachtig. Idyllisch plekje op aarde, genieten!!!! Dinsdag zijn we wezen kajakken door de mangroven. 3 Afrikanen tilden 3 kajakken de zee in. Mooi dachten mam en ik wij gaan wel achter zo’ Afrikaan zitten hoeven we niks te doen;). Dit ging dus mooi niet door, want Jaap ging in een 1 persoonskajak en mam en ik een 2persoons en een Afrikaan in een 1persoons. De andere 2 zwaaiden ons alleen maar uit…
De tocht door de mangroven was prachtig. Heel indrukwekkend om dit een keer in het echt te zien. Mam en ik hebben de mangroven van héél dicht bij gezien. Hehe! Op rechte stukjes probeerde ik lekker veel vaart te maken, maar ik vergat dat mangroven op een gegeven moment smaller worden. Mijn stuurkunsten waren niet echt heel bijzonder. Ik kon de takken nog net ontwijken, maar mam achter in de boot kreeg de takken volop in haar bakkes tot bloedens aan toe. Gelukkig waren het oppervlakkige wondjes. Sorry mam…
Woensdag middag zijn we naar Slipway geweest. Een toeristen dorpje aan de rand van Dar Es Salaam bij de zee. Hier hebben we ons flink uitgeleefd. Allemaal boetiekjes met prachtige Afrikaanse spulletjes. Alles was mooi. Maar dat ‘alles’ gaat niet passen in de backpack helaas!

Donderdag was het dan zover. Op naar Bwagala. Ik had er super veel zin in. 1 van de leukste dingen, misschien wel het leukste, vind ik om te laten zien waar ik de afgelopen 4 maanden gewoond en gewerkt heb. Het buskaartje kopen ging weer typisch op zijn Afrikaans. Ik zou kaartjes kopen bij de ene bus maatschappij. Die vent zei 15.000 shilling. Ik zei je doei het is altijd 10.000 shilling, dus nu ook. Ik gaf hem 30.000 shilling en liep weg. Komt hij achter mij aan oké 12.000 shilling. Nou die 6000 kan je krijgen!! Komt hij 5 minuten later weer terug.. Ja onze busmaatschappij rijdt vandaag niet die andere wel. Oké prima geef me geld maar terug dan ga ik daar heen. Hij zei ik regel het wel voor jullie. Achter af ontzettend stom. Op het buskaartje stond de prijs van 10.000 shilling. Heeft die vent die 6000 shilling in zijn eigen zak gestoken. Nou ja geluk ermee;)
Onderweg nog pech gehad. Na 2 uur vertraging waren we dan eindelijk in Bwagala. Voor man en Jaap ging er een wereld open. Wel heel gek om hier dan nu met mam en Jaap te staan. De afgelopen 4 maanden heb ik hier zonder familie en vrienden gezeten en geef je er zelf een draai aan. Ik kan zeggen dat ik nu zelfstandiger ben geworden;).
Donderdag middag op de fiets naar Turiani geweest. Vrijdag ochtend heb ik het ziekenhuis laten zien. Voor mam en Jaap heel indrukwekkend. Jullie moeten zelf maar een keer aan hun vragen hoe ze het ervaren hebben;). ’s Middags op de fiets naar Madizini geweest. Binnendoor weggetje genomen door het dorpje heen. Alle kindjes waren door het dolle heen toen ze 3 wazungu op een fiets zagen. Toen we even stil gingen staan gingen ze ons allemaal een handje geven. Met grote glinsterende oogjes stonden ze naar ons te kijken. Het blijft bijzonder en mooi dit land!! ’s avonds was ons afscheidsfeest. Allemaal waren we op zijn Afrikaans gekleed. Ik had een Afrikaans pakje gekregen van een verpleegkundige. Ze wil dat ik iets heb zodat ik haar nooit kan vergeten. Heel lief! Het was echt super. De opkomst was zo groot dat we nog banken uit het ziekenhuis gehaald hebben. Helaas hadden we geen stroom, maar de kaars lichtjes maakten het nog gezelliger en knusser. De DJ zorgde voor vervangen muziek. Een motor kwam het erf oprijden en de muziek draaide. Op een gegeven moment moesten Karin, Thessa, Arne en ik naar voren komen. Op zijn Afrikaans kwamen een groep verpleegkundige op ons afdansen en sloegen ze een kitenge over onze schouders. Op de achtergrond joelde en gilde en klapte iedereen mee. Echt super. Ze bedankten ons groot. Ik vond dat we hen ook moesten bedanken, dus ging ik een speech geven. Ik bedankte iedereen namens ons voor de fantastische stage tijd, de tijd is voorbij gevlogen, we hebben ontzettend veel geleerd, we gaan Bwagala, werken in het ziekenhuis en jullie missen!!!
Tijdens het feest beleven mam en Jaap niet onopgemerkt. “Oh is she your mama?! “Toen ik ja zei ging iedereen wel door het dolle heen. De verpleegkundigen met wie ik veel samengewerkt heb vroegen mam of ze mij hier achter wil laten bij mijn Afrikaanse moeders. Ze beloven goed voor me te zorgen;). Van veel mensen kregen we een lekkere dikke veer in ons gat gestoken. Iedereen is heel trots op ons om wat voor bijdrage we geleverd hebben in het ziekenhuis. De dank is zeer groot!!!

Zaterdag ochtend hebben we het lekker rustig aan gedaan. 1 van de co- assistenten zou bij 1 verpleegkundige nog een echo maken, dus ik ging even mee. Ze is 6 maanden zwanger. We denken allemaal dat het een meisje wordt, ben heel benieuwd. Op de afdeling was redelijk wat werk te doen, dus mijn handen begonnen verschrikkelijk te jeuken! 1 vrouw had sterke weeën die verdacht veel leken op persweeën en 1 vrouw ging voor keizersnee. Ik dacht als die ene vrouw nog gaat bevallen ga ik nog wel even helpen. Maar ze had nog geen volledige ontsluiting, dus ben ik maar naar huis gegaan. ’s Middags ging ik nog even met mam naar het ziekenhuis op zoek naar een paar verpleegkundigen om nog wat foto’s uit te delen. De laboratorium man had niks te doen, dus heeft hij mij een malaria test gedaan. Van stap tot stap heeft hij laten zien hoe je de test doet erg leuk. 0 malaria parasieten. Tussen door kwam er nog een opdracht van een andere patiënt voor HB en X- match. Ook deze testen liet hij van stap tot stap zien. Zo leer je nog eens wat aan het einde van je stage;)

Stuk voor stuk zijn het zulke fijne mensen hier. De afgelopen 4 maanden heb ik allemaal Afrikaanse moeders en vaders om mij geen gehad die zich verantwoordelijk voor mij voelde. Nu we aan elkaar gewend zijn, ik mijn draai gevonden heb ik Bwagala en in het ziekenhuis zal het wel even moeilijk worden Bwagala te verlaten maandag. Als ik de keuze weer gekregen had stage te lopen in Tanzania had ik het zeker weer gedaan. Het is bijna niet te beschrijven hoe fantastisch de afgelopen 4 maanden waren. Door de dingen die ik gezien heb en gemaakt hebt heb ik hier heel intens geleefd.

Maar mensen.. Don’t worry. Ik vind het ook wel weer fijn om straks naar huis te gaan en me weer te richten op het dagelijkse leventje thuis. Maar dan met een rugzak vol bijzonderheden! Het lijkt me heerlijk om jullie allemaal weer te zien en mijn verhalen allemaal te vertellen onder het genot van een borreltje, Hollands bakje koffie of thee. Lekker stukje taart of chocola met KARAMEL!!!

Busu kweka Kirsten