Baby's,12 Nederlanders&voorproefje op de vakantie

Hoi hoi,

Het is weer zondag. Tijd voor het wekelijks verhaaltje. Dit was de 15e week alweer. Aankomende week nog werken en dan zit de stage in Afrika er al weer op. Volgende week woensdag of donderdag gaan we naar Dar Es Salaam voor ons eindgesprek, die we gaan doen via skype. En mam en Jaap gaan we ophalen. Omdat we dan maandag en dinsdag toch niks te doen hebben werken we nog een paar dagen extra.

Nu afgelopen week. Maandag begon de dag met een keizersnee. De vrouw had al 2 dagen weeën en probeerde thuis te bevallen, maar nog steeds geen baby. De harttonen van het kindje konden we niet horen. De arts dacht dat misschien de baarmoeder gescheurd was door de druk van de weeën. Hij had gelijk. Onder het buikvlies zag je een grote blauwe plek. Geluk voor de moeder dat het buikvlies nog intact was, anders had ze een grote bloeding in de buik kunnen hebben. De baarmoeder leek net een octopus. De onderkant was helemaal ‘in stukken gescheurd’. De arts moest de baarmoeder wel verwijderen, want er was niks meer van te maken. Karin en ik hadden toch voor alle zekerheid alle reanimatie spullen klaar gezet voor het kindje. Ook al hoor je geen harttonen, je weet het maar nooit en stiekem had ik toch hoop. Helaas is het kindje doodgeboren. Waarschijnlijk was het kindje al een paar uur overleden… Het kindje woog 3.7. Ik denk dat het obstructed labour was: een te groot kind dat niet door de bekken van de moeder past. Met de moeder gaat het nu gelukkig goed, ze is herstellende.
Waar ik toch wel heel erg van geschrokken ben is dat ik hoorde dat ongeveer 13% van de vrouwen in het ziekenhuis bevalt… 13% ?!?! De andere 87% dat kan toch nooit allemaal goed gaan? Ik hoop in de toekomst dat alle vrouwen bevallen met medisch personeel in de buurt.
Later op de ochtend werd ik gebeld door de arts. Toen ik op de vrouwen afdeling stage liep lag er een vrouw die HIV/ Aids positief was. Omdat ze door de familie aan de kant gezet is, niet meer mobiel is en weinig geld heeft trok ik met heel erg aan. Je zou zelf maar in zo’n situatie zitten… Alleen haar oma helpt haar nog, maar die is ook oud. Ik had haar beloofd dat ik bereid was haar te helpen zodat ze eten en drinken kan kopen. Met de arts had ik afgesproken dat als haar oma naar het ziekenhuis zou komen, om medicijnen op te halen, hij mij zou bellen. Nu was het dan zover. Ik heb de oma het geld gegeven met een knuffeltje erbij. Geld verdwijnt, een knuffeltje ter herinnering aan de mzungu(blanke) niet. De arts heeft aan de oma duidelijk gemaakt dat het geld alleen voor haar is en voor niemand anders.
Rond 16:00uur stond er een vrouw op het punt van bevallen. Samen met Karin ging ik de bevalling doen. Een gezonde jongen is geboren.
’S avonds kwam 1 van de verpleegkundigen nog even bij ons langs. Zij is ook van onze leeftijd. Eind deze maand gaat ze naar Dar Es Salaam om daar te werken. Ze wil dat we allemaal een aandenken aan ons heeft, dus had ze voor ons een kanga gekocht en voor de jongens een t- shirt. De kanga ligt nu bij de taylor zodat er een jurkje van gemaakt kan worden. Ben heel benieuwd hoe die wordt!!!

Dinsdag was een rustige dag qua bevallingen. Wel veel andere werkzaamheden gedaan en weer veel beleefd. Rond 15:00uur was er een vrouw opgenomen met 7cm ontsluiting. Om 16:00uur had ze volledige ontsluiting. Samen met de verpleegkundige de bevalling gedaan. Hij ving het kindje op en deed de nageboorte ik verleende alle nodige zorg aan het kindje. Bevallingen zijn leuk om te doen, maar zorg verlenen aan een pasgeboren kindje is toch ook heel mooi werk!!! Een gezond meisje van 2.7 kg is geboren, mooi kindje hoor.
Vanochtend rond 5:00uur was er een masai bevallen. ’s Middags ging ik even kijken hoe het met haar en het kindje ging. Het kindje lag bij de oma op schoot en zoog ook aan de borst van de oma!!!! Wat gebeurd hier?! De oma vertelde zonder blikken of blozen dat de moeder nog geen melkproductie had, het kindje huilde en ze hem dus aan haar borst had gelegd zodat het kindje niet meer huilde. Ik kon mijn lach niet meer inhouden. De oma vond het weer helemaal geweldig dat een mzungu(blanke) hierom in een deuk lag. Hilarisch moment!
Vandaag zag ik mijn Afrikaanse vriendje nog in het ziekenhuis. Dit jongetje van 6 jaar had ik verzorgd toen ik op de mannenafdeling werkte. Hij heeft burkit lymphoma (kanker onstaaan door malaria) en moet elke 2 weken terug komen voor zijn chemokuur. Elke keer als hij in het ziekenhuis is praat ik even met de vader. Of hij trekt mij aan de mouw of ik hem. Met het jongetje praat ik niet heel veel, want hij is een beetje bang voor mij. Toch blijf ik stug volhouden elke keer, dus ik praat gewoon Swahili tegen hem. Hij zag er goed uit. In zijn gezichtje is de zwelling afgenomen en zijn buikje in minder opgezwollen, hij loopt weer en en en hij lacht weer. Ik was uitgepraat met de vader, dus we hadden gedag gezegd. Hij nam zijn zoontje weer op de arm en liep weg. Ik riep baadaye Iddi!!!!!! Ik zag twee twinkelende oogjes en een klein stukje van een geniepig glimlachje achter de schouder van zijn vader. Ik smolt helemaal weg, schatje! Ik was zo blij en trots dat ik het toch voor elkaar gekregen heb met hem in contact te komen op wat voor manier dan ook

Woensdag 1 juni. Ik kan me moeilijk voorstellen dat het in Nederland ook juni is. Nu ik hier ben is het net of de tijd in Nederland stil staat. Heel gek. Nou goed de werkdag, die was rustig. In de dagdienst 0 bevallingen. Wel jammer, maar heb me wel vermaakt want er was een vrouw met eclampsie dus kon ons nieuwe protocol toepassen. ’s Middags ben ik met Amy (mondzorgkunde student) en Karin naar Turiani gegaan. Toen de taylor ons zag wist hij meteen waar voor we kwamen. Mijn rokje die hij vergeten was terug te geven. Gelukkig heb ik hem weer. Nog wat groente gekocht en weer terug gefietst. Ook al ben ik hier al 15 weken, het is elke keer weer genieten van de natuur als ik met mijn fietsje van Turiani naar Bwagala fiets.
’s Avonds kwam de verpleegkundige van onze leeftijd bij ons eten. Ze hebben hier allemaal van die leuke vlechtjes in hun haar, dus ik vroeg of ze dat ook bij mij wilde doen. Ze wist niet zeker of het wel ging lukken, want mijn haar is vergeleken met hun heel dun en glad. Maar ze is een expert, het resultaat was super vond ik. In het ziekenhuis moest iedereen even aan mijn haar voelen. Patiënten, relatives en collega’s. Het is blijkbaar hilarisch als een mzungu vlechtjes op z’n Afrikaans in het haar heeft.

Donderdag begon de dag met een keizersnee. De vrouw bloedde al een poosje en het HB was laag, dus ik ging bloed bij het lab halen. Karin bleef op de OK. Toen ik terug kwam was het kindje al geboren, gezond en wel dus er was niks meer te doen. Toen we terug kwamen op de afdeling vertelde de verpleegkunde dat er 3 bevallingen waren. Ik had in 1,5 uur tijd 4 bevallingen misgelopen, BALEN!!! Gelukkig was er genoeg ander werk te doen, dus ik heb een prima werkdag gehad.
Omdat het regenseizoen bijna afgelopen is worden de laatste muskieten en eitjes verdelgd. Een mannetje met een bladblazer spoot gif in en rondom het ziekenhuis terrein. We mochten 4 uur lang niet op de afdeling komen. Karin en ik vroegen de verpleegkunde wat het plan was. Weet ik niet zei ze, misschien is het handig als ik eerst even de sleutel ga halen van de isolation ward (waar we gingen bivakkeren). Ja dat leek ons ook wel een goede idee, haha. Ik dacht dit gaat niks worden. Lekker op zijn Afrikaanse of het gebeurd vandaag niet of heel laat op de dag. 10 minuten later zag ik allemaal bedden en rolstoelen voorbij komen met vrouwen en baby’s en 15 minuten later was iedereen verhuisd. 2 verpleegkundigen bleven op de isolation ward en Karin en ik bleven op de 1 helft van de labour ward waar 1 vrouw lag. 6 cm ontsluiting, dus dat kon nog wel even duren. Nog 2 nieuwe opnames gedaan en toen was het ook al weer 15:00uur tijd om weer terug te verhuizen. Om 15:30uur was iedereen weer op de plek.
’s Avonds heb ik aardappeltjes in olie gebakken op de kolenpot van mama mariam. De kleinzoon (3 jaar), van de arts van dit huis, kwam naast me zitten. De vorige keer had hij brood bij ons gescoord, dus hij dacht nu dat hij ook wel even onze chipsie kon scoren. Mooi niet dacht ik, de vorige was het 1 dikke rel toen hij zijn eigen kost weer op moest opeten. Dat wilde ik niet nog een keer op mijn geweten hebben. Hij werd geroepen dat hij thuis moest komen, maar niet luisteren natuurlijk. Ik heb hem opgetild en thuis gebracht. 2 minuten later zat hij alweer naast me en met twinkelende oogjes naar mij te kijken. Ik deed net of ik zijn hint dat hij chipsie wilde niet snapte. Haha.

Vrijdag was het erg druk. Eerst 12 patiënten ontslagen. Daarna begon de chaos.
Vandaag ben ik 3x naar de operatie kamer gegaan voor een keizersnee. Bij de eerste keizersnee gingen de meiden van voeding en mondzorgkunde mee om te kijken. Karin en ik waren van het nursi wazungu midwife team. Zo noemen we ons tegenwoordig, omdat wij vaak mee gaan naar de OK en de verpleegkundigen van hier op de afdeling blijven. Het kindje moest even op gang geholpen worden, maar al gauw deed de baby het goed. De tweede keizersnee was obstructed labour. 1 verpleegkunde zei dat ze volledige ontsluiting had, maar de moeder schreeuwde het uit van de pijn dus ik vertrouwde het niet helemaal. Ik ging nog een keer onderzoek doen. De baarmoedermond was helemaal opgezwollen. Ook niet gek, want het was een beer van een jongen die geboren werd. Mollige armpjes, mollige beentjes. Wel schattig. Hij woog 4.8 kg!!!!!! Zelfs de arts was helemaal verbaasd. Het zwaarste pasgeboren kind wat ik hier gezien heb. Karin en ik hebben hem dikke Bram genoemd.
De derde keizersnee was fetal disstress. De moeder had al 7cm ontsluiting toen ze naar de OK ging. Het was al middag, dus we moesten even wachten op de arts en anesthesist die on call waren. De vrouw had flink sterke weeën die verdacht veel op persweeën leken. Ze was er helemaal zat van en wilde nu die OK tafel op. Ik had al een voorgevoel dat dit geen keizersnee ging worden. De vrouw lag nog geen 5 minuten op de operatie tafel of de arts schreeuwde al ‘the head is comming out’!!!! Een gezonde baby is geboren en de moeder was ape trots. Wat ik al zei elke dag maak ik hier wel iets mee wat bijzonder is.
Tussen de keizersneden door gingen de bevallingen ook gewoon door op de afdeling. Karin en ik waren bezig met een bevalling toen een andere vrouw binnen gekropen kwam. Gelukkig kwam de andere verpleegkundige ook net aangelopen, want de vrouw stond op het punt van knappen. Bij Karin en mij was er een gezonde baby geboren. Toen het kindje geboren werd legde Karin het kindje op de buik van de moeder die vreselijk schrok. Karin zei het is je kind!!!!! Het was haar eerste kindje, dus misschien ja weet niet.. is ze het niet gewend. De assistent verpleegkunde nam het kindje mee om te wegen. Toen ik naar de andere helft van de labour ward liep zag ik dus die ene vrouw die kruipend binnen kwam bevallen. Toen ik doorliep hoorde ik nog een andere vrouw persen. Ik snel schone handschoenen aan en bij die bevalling geholpen. Heb het kindje afgenaveld, gewogen en ingepakt. In de couveuze lagen 4 pasgboren kindjes, prachtig gezicht!
Omdat er geen bedden meer vrij waren moest ik een vrouw opnemen op een matrasje op de grond. Vreselijk vond ik dit. Voor het meisje, ze was nog best jong, was dit haar eerste kindje. Om geen paniek te veroorzaken liet ik maar niet merken dat ik deze situatie vreselijk vond. Het was een heel lief meisje en de verpleegkundige zei weer dat ik heel lief voor de patiënt was. Ze had 3cm ontsluiting, dus mocht ze naar de ward om daar te wachten op meer vooruitgang.
Vanochtend vroeg was er een andere vrouw opgenomen met eclampsie. Ze had al 2 insulten gehad en haar bloeddruk was 160/110. Samen met Arne gingen we kijken wat we haar konden doen. Hebben meteen een katheter ingebracht en medicijnen gegeven om de bloeddruk te verlagen en insulten te voorkomen. Terwijl we bezig waren kreeg ze weer een insult. Haar snel op de zij gelegd en vastgehouden anders rolde ze van het bed. Ik vond het best wel heftig dat iemand in mijn armen lag te schudden en doen. Ik had alleen geen tijd om hier echt bij stil te staan, omdat het een drukke dag was. Aan het einde van de dag was ik kapot maar wel zeer voldaan.
’s Avonds kwam de taylor langs om onze maten op te nemen voor de jurkjes. Hopelijk wordt het wat want de modellen die wij besteld hebben zijn zo niet Afrikaans.

Zaterdag ochtend zijn we met de 6:00uur bus naar Morogoro gegaan. Ook de tand en voeding meiden gingen mee. Het was een zeer geslaagd weekend, voelde als vakantie. Zaterdag eerst met de meiden de stad in gegaan. Soort van geshopt, internetten en boodschappen gedaan. ’s Middags nog even bij het zwembad gelegen. Ook 4 fysiotherapie jongens zijn in Morogoro, dus we waren met een groep van 12 Nederlanders. Met zijn allen uit eten geweest en ’s avonds op stap geweest. Tot mijn grote verbazing lijkt het Afrikaanse uitgaansleven veel op dat van Nederland. Club waar ze goede dansmuziek draaide. Wij hadden er allemaal de gek ermee, dus we gingen de polonaise doen op een hip hop nummer. Hier in Afrika maakt het niet uit met hoeveel mensen je in een taxi gaat. Je kan er net zoveel mensen in proppen als je zelf wil, niemand die er wat van zegt. Dus we zijn met z’n 7en in een taxi gedoken. 5 op de achterbank en 2 voorin. Zondag bij het zwembad gelegen, bruinbakken. Ik ben de afgelopen 15 weken amper aan zonnen toegekomen. Van 7:30-16:00 ben ik in het ziekenhuis en het wordt alweer donker om 19:00 dus misschien zijn jullie nog bruiner dan dat ik ben.

Het is wel gek dat aankomende week de laatste stage week is. Hopelijk mag ik nog heeeeeeeeel veel bevallingen doen en pasgeboren kindjes verzorgen.

Ik dacht dat het regenseizoen over was, maar het komt nu met bakken naar beneden! Vanavond draai ik met Karin een avonddienst en morgen weer een nachtdienst. De verpleegkundige vroeg wanneer ik weer met haar een nachtdienst ging doen. 'My baby girl......!!!

Wow best een lang verhaal. Hopelijk heb ik jullie niet verveeld;). Tot volgende week!! Busu kweka Kirsten