Jina langu kitchen...

Familia na Warafiki!!!!!

Hoe gaat het daar in Nederland? Schieten de lente bloempjes de grond uit?
Ook voor deze week pak in mijn dagboekje er weer bij om voor jullie een mooi verhaaltje te typen! Zonder mijn dagboekje heb ik er moeite mee me te bedenken wat ik ook alweer maandag gedaan heb.. Er gebeuren zoveel dingen zo ook in de 4e werkweek in het ziekenhuis en het leven naast het werken! Luister en huiver…

Het begon allemaal maandag… Tijdens de overdracht hoorde ik al dat er 30 patiënten waren. Volle bak dus! & op de labour waren alle 6 bedden bezet.
Genoeg werk te doen vandaag, i like it!!! Niks pole pole of manjana manjana:)
De dag begon met een keizersnee. Ik stond klaar met een doek om het kindje op te vangen. Er is een meisje geboren, 3 kg!
Na de keizersnee ben ik terug gegaan naar de labour ward. Ik heb een vrouw opgenomen. Ze was thuis al begonnen was met persen. Te vroeg… diagnose: placenta prevea. Een klein meisje van 1.2kg is dood geboren. Slik.. Door een kapotte placenta is er geen bloedtoevoer meer naar het kindje waardoor het kan overlijden. Thessa en ik hebben het kindje afgenaveld en in kanga’s gewikkeld. Na de indrukwekkende start van de maandag begon de artsenvisite. Na controles, blood slides, verband/ infusen en katheters verwijderen etc. waren we om 14:00uur klaar met ronde! Even snel thuis een broodje eten en weer aan het werk. ’s Middags was het rustig. Er was nog een vrouw met een ontstoken wond na een keizersnee. Er kwam veel pus uit de wond. In Emmen heb ik veel over wondzorg geleerd, dus probeerde iets te doen met mijn kennis en ervaring. Ik vroeg of het een abces kon zijn, mijn vermoedens werden later bevestigd door de arts.

Dinsdag was DE dag van de week! 5 bevallingen. Bij de 1e bevalling toen ik het hoofdje aan wilde nemen kreeg ik een straal vruchtwater over mijn arm heen. Arm wassen, kindje wegen & lekker warm inpakken in kanga’s. Thuis heb ik me even snel omgekleed. Terug gekomen op de labour was de tweede moeder aan het bevallen. Een meisje van 2.3 kg is geboren. Op de labour lag ook een vrouw van 15 jaar, omdat ze 1.40 meter is werd het sowieso een keizersnee. Wanneer ze 4 cm ontsluiting had moesten we de arts bellen en haar klaar maken voor de OK. Thessa en ik hadden een weddenschap met de verpleegkundige. Ik dacht dat het kindje 1.8 kg zou wegen. De verpleegkundige dacht 2.4 kg, Thessa dacht 2.1 kg. Ik dacht de verpleegkundige is de expert, Thessa denkt 2.1 kg dus ik ga er maar tussen in zitten 2.3kg! HET KINDJE WOOG 1.7 KG!!!!! Goed ingeschat van Beek!! Hehe!
’s Middags werd er een kindje in stuit ligging geboren! Toen die bevalling klaar was hoorden we een vrouw roepen nursi nursi!!! Thessa en ik snel er heen! De moeder had pers weeën en het hoofdje was al volledig ingedaald! Samen met de verpleegkundige hebben Thessa en ik de bevalling gedaan. Een jongetje!
De 5e en laatste bevalling van vandaag was helaas een doodgeboren kindje. Slik…
Aan het einde van de werkdag gingen Thessa en ik nog even kijken bij de eerste bevalling van vanmorgen. Met de moeder en het kindje gaat het goed!! Ze zei dat haar kindje op een ‘mzungu’ leek, omdat het nog niet veel pigment had. Haha. Na een dag hard werken en vol indrukken kon je me opvegen! Het ziekenhuisleven van Nederland blijft in mijn achterhoofd zitten! Dus het blijft wennen en aanpassen aan de manier van werken hier. In Nederland loop je soms als een kip zonder kop rond, hier is het allemaal wat rustiger aan doen. Na zo’n dag hard werken als vandaag, dat geeft mij stiekem toch meer voldoening dan een dag rustiger aan doen!! Dus mensen wees gerust, ik blijf een echte Nederlander!! ;)
’s Avonds hebben we pannenkoeken gebakken. Deeg gemaakt, met kaneel en stukjes banaan. De stroom was uitgevallen dus wij hadden ons camping pitje erbij gepakt. Mama maryam kwam kijken waar we mee bezig waren, dit gaat zo veel te lang duren. Ze kwam met een pot kolen aanzetten. De pannenkoeken waren zo klaar. Beetje choco pasta erop en smullen!!!

Woensdag 1 bevalling gedaan. Een jongetje is geboren! Thessa ging het kindje wegen en ik heb de nageboorte gedaan met een verpleegkundige op de achtergrond bij nood. Met de moeder en het kindje gaat alles goed. ’s Middags hadden Hieke en Emmeline mijn jurkje en rokje meegnomen uit Turiani. De man had precies mijn eigen jurkje nagemaakt. Echt knap werk, alleen voel ik mij niet zo thuis in de jurk, door de print van de stof is het een heel nette rok geworden. Mij iets te netjes.. Het rokje is wel erg leuk geworden, een typisch Kirsten rokje :) :)

Woensdag op donderdag had ik slecht geslapen. Het was snik heet in mijn anti-mosquito bunkertje! Ik dacht dit gaat een lange dag worden….. Eenmaal aangekomen op de afdeling werden mijn voorgevoelens bevestigd. ’s Nachts waren er 7 bevallingen geweest, dus het was wederom een volle bak.
Eerst de artsenvisite op de labour gedaan. Daarna meegegaan met een keizersnee. Een jongetje is geboren! Thessa en ik hebben het kindje en later de moeder terug gebracht naar de afdeling. En meteen de volgende patiënt meegenomen naar OK. De 2e keizersnee van vandaag. Ik stond klaar om het kindje op te vangen. Voelde me wel een beetje stoer, vond het wel een ‘bijzondere taak’. Dat mij dat toevertrouwt werd. Een meisje van 2.3kg is geboren!
Terug gekomen op de labour bracht ik het kindje van een bevalling van vanmorgen vroeg bij de moeder en oma. Ze waren zo blij, ‘busu busu’ (kusje kusje). Ze vroegen of het een meisje of een jongetje was. Ik was niet bij de bevalling, dus had geen idee. Tussen de kieren van de kanga’s spieken… Een meisje!!!! Hungera mama & bibi! Ze waren zo trots op het kindje en ze moesten om mij lachen, omdat ik swahili tegen ze praatte!
’s Avonds gingen we popcorn maken. Ik als Karamel verslaafde ging de popcorn poffen. Ik had er 3 dikke scheppen suiker op gedaan. Helaas brandde de suiker aan en bleven de maïskorrels aan de bodem plakken :(

Vrijdag begon de dag met scholing. Deze keer ging het over een nabloeding bij een spontane vaginale bevalling: de normale bevalling dus! Erg interessant. Om alles goed uit te kunnen leggen aan het personeel werd het verhaal in het Swahili verteld. Logisch, maar voor mij wederom een gevecht tegen mij zware oogleden aangezien ik nog niet de volledige taal beheers, maar beetje bij beetje wordt de Kiswahili taalknobbel iets groter;)
‘s ochtends eerst een opname gedaan. Harttonen, ontsluiting bepalen, bloeddruk, pols, ligging, in daling dat soort dingen wordt ik aardig vaardig in. Wel erg leuk, omdat ik steeds meer zelfstandig kan doen. Wel vind ik het fijn dat een verpleegkundige mij nog nacheckt zodat ik zeker weet dat alles klopt. De zwangerschap en een bevalling is natuurlijk niet niks! Vragen als hoe vaak ze zwanger is geweest, hoe veel kinderen nog leven, hou oud de kinderen zijn. Die laat ik nog over aan de verpleegkundige. Volgende week aan het einde van de week wil ik het wel zelf kunnen doen. Volgende week de reflectie op dit leerdoel;) haha!
De moeder die ik opgenomen had ’s ochtends, had geen enkele vooruitgang in de ontsluiting. Dus werd het een keizersnee. Samen met Thessa en een verpleegkundige zijn we richting de OK gegaan. Ik stond weer klaar om het kindje op te vangen. Een jongetje is geboren van 3.5 kg, grote jongen dus!
Rond 14:00 komt de late dienst. 1 verpleegkundige was er nog maar, we vroegen aan haar waar de andere verpleegkundige was. Ze had geen idee, waarschijnlijk te laat. Toen zei Thessa: “maybe she had to wait for the traffic lights”. Ze keek ons aan en vroeg wat een traffic light was. Wij uitleggen en een traffic light tekenen met groen, oranje en rood. Maar het mocht niet baten, ze snapte er niks van. Thessa en ik lagen helemaal slap van het lachen, toen snapte ze er al helemaal niks meer van. Voor jullie beeldvorming. De wegen bestaan hier uit verharde zandpaden…
Na het werk verse mago’s, ananas, bananen en een kokosnoot gekocht. Na een koude macaroni salade was dit ons toetje! Jammie!

Deze week naast alle bevallingen en keizersneden nog sondes ingebracht bij prematuur kindjes en bij grotere kindjes. Wel spannend, ze zijn nog zo klein en fijn en dan kom jij daar met een slangetje aanzetten! Maar het is voor een goed doel: voeding en medicijnen! Ook deze week ben ik gaan oefenen met het afnemen van bloed en het prikken van infuus naalden. Als iemand dikkere kabels heeft gaat het goed, bij dunne aderen vraag ik toch maar de verpleegkundige om te helpen!

Zaterdag en zondag ochtend heb ik poging gedaan om uit te slapen. Beide keren was ik rond 7:00/7:30 al klaarwakker. ’s Ochtends is het buiten is het nog lekker fris, dus ben ik lekker buiten gaan zitten en heb ik mij begraven in mijn boek. ‘Een echte keukenmeiden roman’. Gaat over zwarte vrouwen die hun verhaal vertellen over het werken voor de rijke blanken in de jaren 60 in Mississippi. Aan hun wordt de opvoeding van blanke kinderen wel toevertrouwt, maar het poetsen van tafelzilver niet. Het verhaal wordt verteld vanuit 2 vrouwen die werken als hulp bij blanke rijke gezinnen. Interessant boek!
Zaterdag heb ik nog koekjes gebakken met verse kokos. Gelukkig is Karin onze expert in koekjes bakken! Die weet welke ingrediënten en welke hoeveelheden je nodig hebt. Aangezien ik altijd een pak kant en klare bakmeel/ appeltaart mix koop in de supermarkt. De koekjes waren nog niet afgekoeld of ze waren al op.. hehe! Ik krijg hier echt genoeg te eten. Elke dag vers fruit, vers gebakken brood, genoeg variatie voor het avondeten. Maar af en toe een koekje is toch wel heel erg lekker…
Zaterdagmiddag hebben we fietsen gehuurd en zijn we om 12:30 naar Madizini gefietst, een dorp verderop. Heel slim op het heetste moment van de dag…
In Madizini hebben we op de markt erwten, wortels, paprika, komkommer, kool, knoflook, watermeloen en appels gekocht. En in een klein winkeltje pindakaas, jam en honing. Leuk om dingen op de markt te kopen. Dat is wel even anders dan een supermarkt waarbij je uit 10 verschillende soorten jam kan kiezen. En je vervolgens niet weet welke je moet kiezen, omdat ze je allemaal lekker lijken. Hier is het veel makkelijker, gewoon 1 soort! :)

Vanmiddag hebben we weer fietsen gehuurd en zijn we weer richting de suiker fabriek gefietst om te internetten. De weg naar de suikerfabriek is echt prachtig. Verharde zandpaden tussen de suikerriet velden door, vogeltjes vliegen rond, bergen op de achtergrond, mooi weer erbij en onderweg kom je bijna geen mensen tegen dus het is er heerlijk rustig.

Mijn naam is hier trouwens erg moeilijk voor de locals! Als ik zeg Kirsten, dan zeggen ze christian, kristin, kristen, kisten enzovoorts. Vandaag de mooiste versie van mijn naam. Nadat ik Kirsten zei, zei hij "kitchen"???

Terwijl ik dit verhaal typ komen allemaal rode mieren uit alle hoekjes en gaatjes van mijn laptop! Grr… hopelijk verbouwen die mieren de binnenkant van mijn laptop niet zodat mijn laptop 11 juli wel haalt!

Daag allemaal!!
Busu kweka, Kirsten!